Krótka refleksja o (Wy)Dawaniu

refleksja biblijna w oparciu o tekst Ewangelii Mt 26,14-25

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia? On odrzekł: Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu . A gdy jedli, rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi. Bardzo tym zasmuceni zaczęli pytać jeden przez drugiego: Chyba nie ja, Panie? On zaś odpowiedział: Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził. Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: Czy nie ja, Rabbi? Odpowiedział mu: Tak jest, ty.


Dajcie to dam

We wspomnianej perykopie biblijnej słyszymy pytanie Judasza Iskarioty: Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam? Dajcie, a ja wam dam. Co ja z tego będę miał? Zauważmy, że głównie chodzi o to, aby posiadać więcej i więcej. Ktoś powie, że każdy grosz jest ważny, że grosik do grosika i będzie suma. Oczywiście, jednak nie każdy pieniądz sprawia, że człowiek jest pełny. Zresztą tak wiele razy powtarzane rozróżnienie między być a mieć opisuje krótko i dobitnie całą sytuację.

Bo nasz świat żyje dewizą jeśli mi dasz to ja dam tobie... charakteryzuje ludzkość postawa wyczekiwania na ruch tego, kto stoi naprzeciw i często traktowany jest za przeciwnika. Być może nie mówi się od razu o nieprzyjacielu czy wrogu, ale stojącym naprzeciw, a więc potencjalnym zawalidrogą.

Z każdej sytuacji da się zrobić interes na którym zarobię. Przyglądając się historiom życia odkrywam, że niestety z reguły są to interesy na bardzo małą skalę. Przecież owe trzydzieści srebrników to prawie nic. Człowiek owładnięty żądzą posiadania będzie szukał sposobności, żeby zarobić. Jednak czy dociera do nas fakt, że aby zarobić trzeba wydać. Tak, mówimy o inwestycji. Normalnie funkcjonujący człowiek nigdy nie wydaje więcej niż posiada, a wydając liczy na zysk czyli pomnożenie. W przypadku Judasza wiemy jaki to był zysk i pomnożenie.


Daję nie oczekując niczego

Tymczasem chrześcijanin żyje inną deklaracją, którą św. Jan Apostoł streścił w jednym zdaniu: Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy miał życie wieczne. Tu też jest mowa o (wy)dawaniu, jednakże w zupełnie innym kontekście.

Bóg nie zważa na koszty, które ponosi. Nie liczy się nic kiedy liczy się ktoś. Cenę trzeba zapłacić i nie waha się, by to uczynić. Oto Pascha Pana. I traktuje ją Bóg jako święto, a nie jako kryzys „ekonomiczny”. Ojciec wie kogo, dlaczego i komu (wy)daje. Nie zostaliśmy wykupieni z naszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania (bo każdy kto grzeszy jest niewolnikiem grzechu) czymś przemijającym, srebrem lub złotem. Ceną naszego wykupu jest drogocenna krew Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy (1P 1,18-19).

Pozornie wszystko stracił. Trzeba wszystko wydać, aby wszystko mieć, a przede wszystkim być. Ojcu idzie o to, byśmy byli sobą i to w całej pełni. By nie było w nas przepaści grzechu, otchłani zła, paszczy śmierci. Sami z siebie nie bylibyśmy w stanie tego uczynić. Dlatego (wy)dał Syna swego.

Zrobił to szczerze i bezinteresownie. Piękne byłoby, gdybyśmy i my się nauczyli tej Bożej bezinteresowności względem bliźnich.


Chyba nie ja, Panie?

Mówi się, że nie znamy dnia ani godziny. I tak jest w istocie. Nigdy nie możemy być pewni, że wszystko mamy, że zarobimy, że kontrolować będziemy sytuację. Zapowiedź zdrady poruszyła i porusza nas wszystkich. Tyle z tym, że trzeba zadać sobie pytanie jak to poruszenie wygląda. Bo można rozglądać się wokoło i przymrużywszy oczy zastanawiać się kto z nich jest zdrajcą. Istnieje też możliwość, której doświadczyli uczniowie, którzy pytają zasmuceni i zatrwożeni: Chyba nie ja, Panie? Tak więc nie są pewni siebie. Nie żeby chcieli Go zdradzić. Z reguły tak jest, że się nie chce, a samo wychodzi. Bo zdrada to jest akt woli, owoc długotrwałego procesu. Samo wykonanie to tylko chwila, która zamyka cały ciąg wydarzeń, decyzji i spotkań.

Ciągle zastanawia dlaczego ewangelista Jan opisuje, iż Judasz zadał pytanie: Czy nie ja, Rabbi? Czy to był akt odwagi? A może kolejna próba, by odkryć kim naprawdę jest Jezus? Nieznajomość Jezusa sprawia, że zdradzamy Go, zapieramy się Go i w ostatecznym rozrachunku zabijamy. Trzeba pytać i... posłuchać odpowiedzi.

Jezus odpowiedział Judaszowi: Tak jest, ty. I co z tym zrobił? Co my robimy kiedy słyszymy odpowiedź Pana na nasze pytanie o to, czy dobrze robimy? Chyba, że nie zadajmy sobie takich pytań, by nie słyszeć niewygodnych dla nas odpowiedzi. Z tym jednak, że w takich wypadkach czy daleko jesteśmy od Judasza i jego sposobu myślenia?

Panie, kiedy ?

Refleksja biblijna w oparciu o tekst ewangelii wg świętego Mateusza  Mt 25,31-46

‘’Jezus powiedział do swoich uczniów: Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie. Wówczas zapytają sprawiedliwi: Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie? A Król im odpowie: Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagi, a nie przyodzialiście mnie; byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie. Wówczas zapytają i ci: Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie? Wtedy odpowie im: Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili. I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.’’


Na prawo albo na lewo

Kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo – wybierzcie życie! (por. Pwt) Wasza mowa niech będzie tak, tak, nie, nie. Wszystko co ponadto od złego pochodzi. Tak więc tam, gdzie pójdę, tam się znajdę. Ci co na lewo zostali skierowani szli tą drogą, a ci z prawej w prawości trwali cierpliwie.

Radykalizm ewangeliczny nie jest fundamentalizmem (a często przez „wyzwolonych” tak właśnie jest przedstawiany)! To jasność opowiedzenia się ze wszystkimi konsekwencjami. Skoro biegnę po stoku w dół to istnieje wielkie prawdopodobieństwo (z powodu coraz szybszego biegu), że przewrócę się i... zacznę się staczać czyli spadać bez żadnej kontroli. Natomiast wchodząc cierpliwie i z mozołem krok po kroku po szlaku ku szczytowi wiem, że zdążam do celu i istnieje szansa, iż go osiągnę.

Kto jest bardziej radykalny (wierniejszy nauce Bożej) to staje się solą ziemi i... solą w oku. Dlaczego to drugie? Bo jest wyrzutem dla innych. Bo pokazuje, że można inaczej. Słyszy się wtedy: ten (ci) to może (mogą), bo są bardziej uzdolnieni. W głębi duszy podziwiamy ich, ale sami nie potrafimy zdecydować się na taki krok. Bo radykalizm ewangeliczny rodzi się i rozwija w sercu i głowie, a dopiero potem przechodzi w czyny. Wszak nie wszyscy mamy postępować jak św. Franciszek z Asyżu, wszak nie każdy ma iść do seminarium czy zakonu.


Chrystus - bliźni

Jednym z elementów owego radykalizmu są słowa Pana Jezusa, które odnajdujemy we wspomnianej perykopie biblijnej: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Mamy widzieć w drugim człowieku, w każdym bliźnim Jezusa Chrystusa i żyć (także czynić) ze względu na Niego.

Św. Ignacy Loyola mówił jezuitom, by w przełożonym widzieli Chrystusa, co nie zawsze jest łatwe, a św. Ojciec Pio w kwestii przełożonych powtarzał, iż przełożony może się pomylić, ale posłuszeństwo nigdy się nie pomyli, a posłuszeństwo ślubujemy właśnie Chrystusowi.

Nie jest rzeczą prostą taka chrystusowa postawa, jednak On, Syn Boży, umiłował każdego człowieka, umarł za wszystkich, za dobrych i za złych, za sprawiedliwych i za niesprawiedliwych. Do końca nas umiłował, jak to podkreślił św. Jan Apostoł w ewangelii. Jezus przyszedł od Ojca i wszystko widział w Ojcu, dlatego w Nim najpełniej dokonało się to, co woła Księga Kapłańska (19,1): Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!

Nasza świętość ma mieć bazę w świętości Bożej, z niej ma czerpać, na niej się wzorować. Wtedy nie będzie gadania, że to niemożliwe, że to ponad me siły, że to tylko dla herosów. Bóg Ojciec widzi w każdym z nas swe umiłowane dziecko. Daje nam jeść, poi nas, przyodziewa, uzdrawia, uwalnia.


Mimochodem i w międzyczasie
Chrześcijanin nie ma czasu na zastanawianie się kto jest bliźnim. Po prostu wie, że każdy człowiek, którego spotyka w swoim życiu jest jego bliźnim. I dlatego pada to dziwne pytanie ze strony owiec, które znalazły się po prawej stronie: Panie, kiedy? Owa świętość Ojca, do której zdążamy, którą się karmimy, która nam przyświeca (a która w najwspanialszy sposób objawiała się w Jezusie Chrystusie) przychodzi mimochodem i w międzyczasie.

Skoro (jeśli) przylgnęliśmy do Pana to już dokonuje się proces uświęcenia i uświęcania się. Powoli, ale cierpliwie i skutecznie (wszak na mocy Bożego słowa się to odbywa) przemieniamy się, upodabniamy się do Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, w którym stajemy się synami i córkami.

W pytaniu: Panie, kiedy? nie ma fałszywej pokory. Bo wierzący w Chrystusa robi to jakby mimowolnie. Staje się ta świętość jego stylem życia, a jest owocem pierwotnego wyboru. To pytanie jest wyrazem zadziwienia, bo całe życie wydawało się, że nic nie robimy, a na koniec okazuje się, że głodni zostali nakarmieni, że spragnieni ugasili pragnienie, że nadzy nie marzli, że chorzy z pokorą przechodzili czas choroby, że uwięzieni wykorzystywali dobrze danym im czas. To zdziwienie, że znaleźli się po prawej stronie, a dokładnie nie wiedzieli dlaczego tam się znaleźli.